Hazımsızlık

Bazen öyle anlar gelir ki, dünyadan nefret edersin, nefret etmenin bile ötesine geçmek istediğin anlar olur.

Her insanın içinde bir yaşama sevinci vardır, olmasa bu kadar bağlanır mıydık, sonunun ne olacağını bilmediğimiz yaşam yolculuğuna. Kimi zaman çok sabırlı olsak da, çoğu zaman o sabırdan tek bir bukle bile kalmayabiliyor...

Evrenin türlü oyunlarına maruz kalan bizler, evrenin kurulduğu günden bu yana çeşitli sıkıntılara, belki de bazılarımıza göre, işkencelere maruz kalıyoruz...

Doğrudur, insan olmak mücadeleyi gerektiriyor veya öyle olduğunu düşünmemizi sağlıyor hayat ama nereye kadar? Tahammül sınırlarınızın sonuna geldiğini düşündüğünüz anlarda, sığınacak, umut edecek bir şeyler bulmalıyız, bulmalıyız ki, yaşama tutuna bilelim...

Hayatı kolay olanlardan değilim veya olamadım, olmak ister miydim, sanırım olmak isterdim..!

Sürekli mücadele etmek, geleceği daha güzelleştirmek, iyi anlar yaşamak için verilen mücadelenin bir ödülü olmalı insana. Eğer o ödüle ulaşamıyor veya boş verin ödülü en azından mücadele etmenin bir karşılığı olmasını bekliyorsan, bir şeyler güzel olmalı arada bir olsa da...

Yorgunluğun üzerine içilebilen demli bir bardak çay bile insana iyi gelebilirken, onu da bulamıyorsan verdiğin mücadele sonunda, sorun çoğalarak büyüyor.

Yaşananların birikimi, hazımsız bir mide gibi rahatsız ediyor insanı. Keşke hayatın da bir sodası olsaydı da içip rahatlasak..!

Bir makinist olsaydık veya bir kaptan ve işimizi çok iyi bilmemize rağmen, birikimlerimize rağmen, istediğimiz yere ulaşamasaydık, zor gelmez miydi? Gelirdi elbet, gelmez diyen yalan olur...

Şimdi gecenin bir yarısında, başlayacak günün sancılarını yaşarken ruhum ve bedenim, karşılığını alamadığın çalışmaların hazımsızlığıyla kıvranıp duruyor...

Kim bilir güneşin ilk ışınlarıyla nasıl sorunlar kucaklayacak beni, sarıp sarmalayacak...

...

gelecek

Gelecek nasıl olacak, gelecek mi, gelmeyecek mi? Bilmediğim bir şey varsa, o da gelecektir. Şayet gelirse, iyi gelsin, güzel gelsin, hoş gelsin..!

OMC

galiba...

Galiba varsa bir cümlenin içinde, orada umut var demektir...


OMC

İtiraf

İtiraf...

Birileri sorduğunda mutsuzluktan ve huzursuzluktan dem vurmaya bayılır. Ülkenin genel sorunlarından birisi olan bu duruma alışmaya çalışmak bir yana, bunu bildiği halde kabul edemez. Her zaman kabiliyetli, her zaman bilgili, her zaman en iyisidir! Bu günün dünyası bunu istemektedir! O’da bu dünyanın bir parçası olduğuna göre, dişlilerin arasında ezilmeli ve yok olmalıdır!

İş hayatında, aşk hayatında daima zirve yapmıştır. En çok onun hakkıdır sevilmek, o en çok sevilmelidir. Giydiği kıyafeti kimseler giymemelidir, ayakkabısı bir başkasında olmamalıdır, yediği yemeği bile neredeyse kimse yememelidir, durum bu kadar vahim anlayacağınız!

Özel arabasıyla gidip gelmelidir işine, toplu taşıma araçlarını bile kullansa, kimsecikler oturmamalıdır yanına. Kimse dikilmesin ister tepesinde, kulağında dinlediği şarkılar ona özeldir, en özel web sitelerini sadece o bilir, o kullanır. Yalnızlıktan şikayet eder çokça, fakat kalabalıklar da boğulacakmış gibi olur. Sırf bu yüzden en yakın arkadaşlarıyla bile sadece mesajlaşır, aslında yüzlerini görmeye, dertlerini dinlemeye bile dayanamaz. Tüm bunları yaşatırken içinde, kimselere itiraf edemez bu durumu, kendisinden bile saklayacak kadar da ikiyüzlüdür!

Kimi zamanlarda ihtiyaç duyar birilerine ama “o” ne zaman isterse, ancak o zaman olur bu buluşmalar, öyle gelişi güzel bir buluşma ona göre değildir. Çok planlı olduğundan değil, tahammülsüzlüğündendir bu durum. Her ne olursa olsun o özel bir insandır. Okuduğu kişisel gelişim kitaplarında bunu öğrenmiştir, aslında bunu öğrenirken, kendisine bencilliğin enjekte edildiğinin farkında bile değildir!

Çaresiz değildir hiçbir zaman, sürekli çözümler ürettiğini düşünür ama çaresiz kalmaktan da asla kurtulamaz. İşte böyle durumlarda lazımdır birisi yanına. O konuşur, karşısında ki vefalı dostu dinler, ona yardımcı olmaya çalışır, kendince çözüm yolları arar arkadaşına. Oysa tüm bunlar, yeterli değildir o’na, daha fazlasını hak ettiğini düşünmekten asla geri kalmaz!

Özel bir insandır dedik ya, azla yetinmez duyguları, kıtlıktan çıkmıştır neredeyse ama bunu da itiraf edemez kendisine. Aşksızlıktan yakınır, başını dayayıp hayatını paylaşacağı bir hayat arkadaşıdır tüm istediği, bu kadar özel olduğu için de, kimseler uymaz ona, hep bir numara küçük gelmektedir, denedikleri! Tüketici toplumun bir parçası olarak tüketmektedir, dostluklarını, sevgilerini ama farkında olamayacak kadar da budaladır!

Hayat en güzel şeyleri hep ona vermelidir, bir başkasına değil. Bir başkasına verse bile, ona verilenler daha bir özel olmalıdır. O’nu kimse bırakıp gidemez mesela, o istediği sürece kalmalı, ancak “o “istemediği zaman gitmelidir. Hayatı “o” planlamalıdır, onun planlarının dışına çıkacak bir hayatı da kabul edemez ama yaşamaya mecbur olduğunu bilemeyecek kadar da cahildir!

Kimden mi, bahsediyorum? Okuduğunuz satırlardan birisi çıkmadı mı, karşınıza? Nasıl, hiç yabancı gelmedi değil mi?

Yakınınızda bir ayna var mıdır, lütfen bakınız o zaman!..

Selam

Her gün sessizce uğrayıp çekip gidenler kimler, merak ediyorum. Gerçek misiniz, yoksa google bir numara mı çekiyor bana :)

Her neyse varmışsınız gibi hissetmek de güzel, olmasanız da varlığınız yeter...

Yolculuk

ruh bedene sığmaz...
... çeker gider habersiz 
gidişi fırtınalı olur...
 vardığı yer sessiz...

beden ortada kalır...
..ruh kayıp
sevenler sıralanır...
sevmeyenler kayıp...

Allah Affetmez

Ne senin haberin vardı,

Ne benim,

Müebbet almışım,

Son duruşmada,

Sürgüne yolladılar...

Sonrasında,

ayrılık…

Yanacaksam,

Güneşe atsalardı beni,

Cehennem yetmez!

Seni bu kadar sevdim ya,

Bilirim...

Allah beni affetmez!

İsmini duymadığım ülkelere,

Dilini bilmediğim yerlere,

Yolladılar…

Sonrasında,

ayrılık…

Ömrümce aradım,

Kurudu sözlerim,

Kurudu yüreğim,

Yandım yanmasına da,

Bunu kimse bilmez,

Seni bu kadar sevdim ya,

Allah beni affetmez!

Bardak yoksa ne olacak?

Bardağın boş tarafına değil, dolu tarafına bakmak lazım, doğrudur, peki bardak tamamen boş ise veya daha kötüsü ortada bardak yoksa ne olacak?

Sıkıntı zaten burada başlıyor, bazen akıl verenler olur dostuna, kardeşine, arkadaşına, komşusuna, kıl olurum böyle tiplere.

Asıl dostluk akıl vermek değil, sadece dinlemek ve teselli etmekten geçer...

Akıl vermek de neyin nesidir?

Gerçekten bir iyilik yapabiliyorsan yap, yapamıyorsan akıl verme, sadece dinle ve teselli etmek için güzel kelimeler seç, öyle güzel cümleler kur ki, karşındaki rahatlasın, gevşesin, dostum var diyebilsin...

Yeryüzünde akıl verenler kadar, teselli edenler veya dertlere çare olanlar olsaydı emin olun bir çok sorun kökünden çözülür, yaşam daha keyifli olurdu...

Nereden çıktı şimdi bu muhabbet diyenlere de bir cevabım olacak elbet, bu satırların arasında cevabı bulabilirseniz almış olursunuz yanıtınızı, bulamazsanız o benim değil, sizin sorununuz olacaktır...

Bir arkadaşım aradı, sıkça aramaz beni, nasılsın, iyi misin, klasiklerinden sonra, görüşürüz kendine iyi bak dedi telefonu kapadı. O an uzun zamandır beklediğim müşterilerimden birisi olduğu için ilgilenemedim. Bir kaç saat sonra kısa bir yürüyüşle arkadaşımın iş yerine gittim. İçeri girdiğimde ne kadar da zor bir durum yaşadığını görmüş oldum yüz hatlarından, keyifli bir şekilde karşılamaya çalıştıysa da beni, anladım ki pek iyi değildi durumu...

Direk, ne kadar dedim ihtiyacın, şaşkınca bakındı suratıma. Dur bir nefeslen, konuşuruz dedi, nefes alacak zaman yok dedim, ihtiyacın ne kadar diye tekrarladım.

Üç aydır beklediğim müşteriden aldığım miktarın yarısı kadar bir ihtiyacı olduğunu öğrendiğimde sevindim, hesap numaranı ver dedim hallettim ihtiyacını. O gün için birikmiş üçer dörder adet faturalarım vardı ama onlardan daha önemlisi, karşımda bir dostum vardı...

O an yüz hatlarındaki değişim, gözlerinde beliren ışık, bana öyle iyi geldi ki bunu anlatmak imkansız. Verdiğim miktar benim param değildi, sonuçta yaptığım işten o miktarı kazanmıyordum ama olsun, dostumun o an ihtiyacını karşılamıştım...

Belki de o müşteri, sırf bu günü seçmişti bana gelmek için, bu bir mucizeydi bana göre, çünkü asla olmayacağını düşündüğüm bir satış, aylar sonra o gün gerçekleşmişti...

Arkadaşım çok değil kısa bir süre sonra verdiğim miktarı gönderdi hesabıma, benim faturalarım biraz daha geç ödendi belki ama dostuma zamanında yaptığım yardım, onu çok daha kötü durumlardan kurtarmaya yetmişti.

İlerleyen günlerde yanıma geldi, senden önce bir çok arkadaşımı arayıp, para istedim hepsi de yok dedi, senden para bile istemeden, sen ne kadar lazım diye sordun, para istediklerimin bir çoğu akıl verdi, nasihat bile edenler oldu hiç birinin bana faydası olmadı, sen ne akıl verdin, ne de nasihat ettin, ihtiyacımı karşıladın teşekkür ederim dedi...

Sorunları araştırmak iyi güzel ama sorunlara çözüm olmak hepsinden çok daha güzel, çok daha keyifli.

Ben bu keyfi yaşadım ya o her şeyin üzerinde, gerisi zaten kader kısmet...

Ben bardağın dolu tarafına bakanlardan değilim artık, ortada bardak yoksa eğer, neyine bakacağım, ortaya bir bardak koyar geçerim...

Fakirsen duaların kabul olmaz

Fakirsen duaların kabul olmaz, uğraşma, bırak her şey gideceği yere varsın...

OMC

Kötü gününde yanında olmayanın...

Kötü gününde yanında olmayanın, vur kıçına tekmeyi gitsin...

Hayırlı işler

Hayırlı işler diyenlere kızıyorum, memlekette iş mi kaldı ki hayırlı olsun..!