29 Kasım 2011 Salı
Dünya düşünme günü!
Duraksıyorum zamanın birinde. Tarih nedir, saat kaçtır, hiç umurumda değil zaten! Önemli olan, istediğin bir zaman diliminde bulunmak değil midir? Şaşırıyorum birçok şeye, şaşırmamak mümkün mü? Aşklar başkalaşmış, hasretler başkalaşmış, arzular, tutkular, değişmiş her şey, üstelik kimseler farkında bile değil!
Yaşayıp gidiyoruz işte, tencere içinde kaynayan makarnanın, neden kaynadığını bilmediğinden, ne farkımız kalmış?
Hepimiz sıra dışıyız, hepimiz çok özeliz. Özeliz tamam da, neyimiz özel? Sıradan, bayağı bir yaşam işte! Kimisi lüks içinde yaşıyor, kimisi ne bulursa onunla yaşıyor. Belki bir kısım da açlık sınırında veya altında. Sonuçta, saçma bir yaşamın, ortasında buluşuyoruz!
Adını da yaşamak koymuşuz!
Doğru düzgün sohbet etmekten uzaklaşarak, samimiyetleri çöpe atarak! İnsanlığımızdan utanmamız gerekirken, hala insanız diye yaşayarak, kimi kandırıyoruz?
Kendimizi mi?
Başkalarını mı?
Nereden gelip, nereye gidiyoruz?
Düşünmeden yaşamak biçimine dönüşmüş durumda her şey, üstelik çok da akıllı olduğumuzu sanarak yapıyoruz bunu!
Birileri turuncu devrimler yapar, birileri Arap baharı başlatır, birileri ülke yönetir, birileri kriz yönetir, birileri mutludur, birileri doymaz, birileri Hint kumaşıdır, hiçbir yerde bulunmaz!
Sonuçta, böcekleştirilmiş beyinlerimizle, çözüm ararız, çözüm üretiriz ama her zaman “sıfır” olur bulduğumuz çözümlerin tek adresi! Artık yeter diye, isyan eder dururuz da, isyanımızı kimseye duyuracak kadar cesaretli olamayız!
“Dünya düşüneme günü” var mıdır?
Yoksa bile, 29 Kasım tarihini “dünya düşünme günü” ilan ediyorum!
Bugün cidden düşünelim, öyle sırdan ve şapşalca değil, adam gibi, düşünelim!
Ozan Muhammet CANDAN
Yaşayıp gidiyoruz işte, tencere içinde kaynayan makarnanın, neden kaynadığını bilmediğinden, ne farkımız kalmış?
Hepimiz sıra dışıyız, hepimiz çok özeliz. Özeliz tamam da, neyimiz özel? Sıradan, bayağı bir yaşam işte! Kimisi lüks içinde yaşıyor, kimisi ne bulursa onunla yaşıyor. Belki bir kısım da açlık sınırında veya altında. Sonuçta, saçma bir yaşamın, ortasında buluşuyoruz!
Adını da yaşamak koymuşuz!
Doğru düzgün sohbet etmekten uzaklaşarak, samimiyetleri çöpe atarak! İnsanlığımızdan utanmamız gerekirken, hala insanız diye yaşayarak, kimi kandırıyoruz?
Kendimizi mi?
Başkalarını mı?
Nereden gelip, nereye gidiyoruz?
Düşünmeden yaşamak biçimine dönüşmüş durumda her şey, üstelik çok da akıllı olduğumuzu sanarak yapıyoruz bunu!
Birileri turuncu devrimler yapar, birileri Arap baharı başlatır, birileri ülke yönetir, birileri kriz yönetir, birileri mutludur, birileri doymaz, birileri Hint kumaşıdır, hiçbir yerde bulunmaz!
Sonuçta, böcekleştirilmiş beyinlerimizle, çözüm ararız, çözüm üretiriz ama her zaman “sıfır” olur bulduğumuz çözümlerin tek adresi! Artık yeter diye, isyan eder dururuz da, isyanımızı kimseye duyuracak kadar cesaretli olamayız!
“Dünya düşüneme günü” var mıdır?
Yoksa bile, 29 Kasım tarihini “dünya düşünme günü” ilan ediyorum!
Bugün cidden düşünelim, öyle sırdan ve şapşalca değil, adam gibi, düşünelim!
Ozan Muhammet CANDAN
27 Kasım 2011 Pazar
26 Kasım 2011 Cumartesi
İnsan olmak adına!
Güneş okşuyor kirli sakallarımı. Denizin kendine has kokusunu çekiyorum ciğerlerime. Montumun ütüsüzleşen yakasını kaldırıyorum boynuma. Bir de uzanabilsem kayalıkların üzerine, sele serpe…
Karşı kıyıdan gelen bazı kokular da karışıyor deniz ve yosun kokusuna. İçlerinden tanıdıklarım var, tanımadıklarım var ama taze ekmek kokusunu her yerden alırım ben. Yunan köylerinden geliyor bu kokular. Köyümüz aklıma geliyor, hangi evde, ne zaman ekmek yapılacağı belli olmaz ama o sokaktan geçmek yeterli, mutlaka davet edilirsin. Sıcacık, içi peynirli, ince doğranmış kuru soğanlı bir sıkma verirler, yersin.
Zamanı geri alıp orada olmak vardı…
Köyün tozunu solurduk, ciğerlerimiz açılırdı! Şimdi şehrin tüm pisliği doluyor ciğerlerimize, nefes alamıyoruz. Gevşemiş bütün cıvatalarımız, yuları gevşek beygirler gibi, koşuşturuyoruz sağa sola. Ne amacımız belli, ne varmak istediğimiz nokta! Sahipsiz düşünceler gibiyiz her birimiz, hiçbir işe yaramayan!
Dostlukları hatırlıyorum geçmişten bu güne gelen, sıcacık demli çayları…
Ege’nin hafif rüzgârı eşliğinde, “bir gün olsun unutunca, dışımda kalıyorsun, oysa seni düşününce, içime sığmıyorsun zaman, zaman” diye, mırıldanılan eski şarkılar. Var da var, heybem dolu anlayacağınız.
Arkadaşlıklar bile başkalaştı. Eskiden, en azından telefondan aranırdı dostlar, şimdi, ben filanca yerden yazdım görmedin mi’ye dönüşmüş durumda! Görmedim deyip, avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum, ne istediniz insanlıktan, dostluklardan, diye!
İsyankârlığımı da cebime katıp, çekip gidesim geliyor! Usanmışlıklar içinde ne kadar mutlu olunur? Acaba sorun bende mi, yoksa gelinen noktada mı? Sahi siz, siz de şikâyetçi misiniz? Yapay yaşamın kıyılarında dolanmaktan usanmadınız mı?
Gelin bir değişiklik yapalım hayatımızda, ne dersiniz? Öncelikle şehrin en sıkıcı yanı olan, somurtkan maskelerimizi çıkaralım yüzümüzden. Sonra, gülümseyelim belediye otobüsüne binerken karşılaştığımız insanlarla. Şoföre, iyi yolculuklar, iyi mesailer diyelim. Simitçiye, bugün nasılsın diyelim. Çaycımıza iyi gördüm seni, yine formundasın diyelim. Diyelim işte bir şeyler, dostluk adına, samimiyet adına. Paylaşalım elimizde ki simidi, yan koltukta oturan hiç tanımadığımız insanla! Korkularımızı asalım mı bu gün, kıralım mı kalemini, korkularımızın?
Ne dersiniz, var mısınız?
İnsan olmak adına!
Ozan Muhammet CANDAN
Karşı kıyıdan gelen bazı kokular da karışıyor deniz ve yosun kokusuna. İçlerinden tanıdıklarım var, tanımadıklarım var ama taze ekmek kokusunu her yerden alırım ben. Yunan köylerinden geliyor bu kokular. Köyümüz aklıma geliyor, hangi evde, ne zaman ekmek yapılacağı belli olmaz ama o sokaktan geçmek yeterli, mutlaka davet edilirsin. Sıcacık, içi peynirli, ince doğranmış kuru soğanlı bir sıkma verirler, yersin.
Zamanı geri alıp orada olmak vardı…
Köyün tozunu solurduk, ciğerlerimiz açılırdı! Şimdi şehrin tüm pisliği doluyor ciğerlerimize, nefes alamıyoruz. Gevşemiş bütün cıvatalarımız, yuları gevşek beygirler gibi, koşuşturuyoruz sağa sola. Ne amacımız belli, ne varmak istediğimiz nokta! Sahipsiz düşünceler gibiyiz her birimiz, hiçbir işe yaramayan!
Dostlukları hatırlıyorum geçmişten bu güne gelen, sıcacık demli çayları…
Ege’nin hafif rüzgârı eşliğinde, “bir gün olsun unutunca, dışımda kalıyorsun, oysa seni düşününce, içime sığmıyorsun zaman, zaman” diye, mırıldanılan eski şarkılar. Var da var, heybem dolu anlayacağınız.
Arkadaşlıklar bile başkalaştı. Eskiden, en azından telefondan aranırdı dostlar, şimdi, ben filanca yerden yazdım görmedin mi’ye dönüşmüş durumda! Görmedim deyip, avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum, ne istediniz insanlıktan, dostluklardan, diye!
İsyankârlığımı da cebime katıp, çekip gidesim geliyor! Usanmışlıklar içinde ne kadar mutlu olunur? Acaba sorun bende mi, yoksa gelinen noktada mı? Sahi siz, siz de şikâyetçi misiniz? Yapay yaşamın kıyılarında dolanmaktan usanmadınız mı?
Gelin bir değişiklik yapalım hayatımızda, ne dersiniz? Öncelikle şehrin en sıkıcı yanı olan, somurtkan maskelerimizi çıkaralım yüzümüzden. Sonra, gülümseyelim belediye otobüsüne binerken karşılaştığımız insanlarla. Şoföre, iyi yolculuklar, iyi mesailer diyelim. Simitçiye, bugün nasılsın diyelim. Çaycımıza iyi gördüm seni, yine formundasın diyelim. Diyelim işte bir şeyler, dostluk adına, samimiyet adına. Paylaşalım elimizde ki simidi, yan koltukta oturan hiç tanımadığımız insanla! Korkularımızı asalım mı bu gün, kıralım mı kalemini, korkularımızın?
Ne dersiniz, var mısınız?
İnsan olmak adına!
Ozan Muhammet CANDAN
23 Kasım 2011 Çarşamba
Psikobatak!
Şu an hayatından memnun kaç kişi var bu ülkede, hiç düşündünüz mü? Daha anlaşılır bir soru sorayım dilerseniz. Psikolojisi düzgün kaç insan var?
Bu soru daha güzel geldi sanırım kulağınıza. Neden güzel geldiğini, ben biliyorum. Bir psikolojidir, tutturmuş gidiyor cümle âlem!
Nedir bu psikoloji Allah aşkına? Nerede bulunur, alınır mı, satılır mı? Nasıl düzeltilir, kaportacı bir ustaya gitsek düzelir mi?
Yok, ben psikologlara gitme taraftarı değilim. Ne yaptıysa onlar yaptı bu insanlara! Medyanın da pompalamasıyla, psikolojisi bozuk (aslında yok öyle bir şey) insanlar türettiler. Nedeni basit, bu ülkede, inançları dolayısıyla, insanların psikolojisini bozmak, değişikliğe uğratmak, hiç kolay değildi! Doğru düzgün işleri de yoktu psikologların, hem iş ürettiler kendilerine, hem iyi bir pazar oluşturuldu!
Diyeceksiniz ki, Avrupa’da insanlar gidiyorlar. Gitsinler efendim, onlar Avrupalı, bizim onlarla bir olmamız mümkün değil! Kültürümüz, alışkanlıklarımız, tutkularımız, aşklarımız çok farklı! Hastalıklarımız da! Siz, hiç sabah kahvaltısında kuru fasulye yediniz mi? Peki, yer misiniz? Çoğunuzun daha şimdi midesi bulandı bu teklif karşısında biliyorum. Neyse konumuz Avrupa değil, konumuz, arkasına saklanılmış olan bir gerçek, psikoloji hastalığı!
Psikolojiyi öyle bir soktular ki, insanlarımızın beyinlerine, inanılmaz. Çocuğa babanın adı ne desen, psikoloji diye cevaplayabilir! Abartmıyorum, cidden öyle ama yani! Arkadaşımla sohbet ediyoruz, hararetli bir sohbet, iş tartışmaya dönüşebiliyor, neden böyle yapıyorsun dediğinde? Şak diye cevabı yapıştırıyor, psikolojim bozuk, kusura bakma!
Olur, bakmayayım da, bu işin sonu nereye varacak? Yol ortasında iki araç sürücüsü kapışmış, etraftan konuşmalar yükseliyor, milletin psikolojisi bozuk arkadaş! Hadi canım, cidden öyle mi, yani?
Önce kadınlarımıza bu hastalık hastalığını aşıladılar, şimdi sıra erkeklere geldi! Ne yaparsa yapsın, konu hiç mühim değil, nasıl olsa psikolojisi bozuktur!
Hayatımızda iyi gitmeyen ne varsa, sorumlusu kesin psikolojimizdir. Durum bu kadar kesin ve net yani. Hiç öyle çözüm yolları filan aramayalım. Alalım bir kutu yatıştırıcı ilaç, yatıştıralım psikolojilerimizi! Yani uyuşturalım beyinlerimizi, hayallerimizi, aşklarımızı, sevgilerimizi, geleceğimizi, gençliğimizi!
İşler yolunda gitmiyor, düşünemiyorum, çalışamıyorum, üretemiyorum diyor, soruyorum mecburen, ne oldu, neyin var? Abi, sorma ya, psikolojim bozuk! Bir başkası, evliliğimiz iyi gitmiyor, gerçi ben alttan alıyorum da, hanımın psikolojisi iyi değil. Diğeri, geçenlerde okuldan aradılar, gittim, bizim çocuğun son zamanlarda psikolojisi bozukmuş. Bir şirkette telefona cevap verirken, arayan müşteriyi neredeyse dövecek gibi cevaplayan sekreterin bile mazereti hazır. Psikolojisi bozuk!
Karpuzcudan karpuz alacaksın, adama karpuz nasıl demeye gelmiyor, kavga nedeni olabilir, çünkü psikolojisi bozuk! Birileri, aradıkları hakları savunma derdinde ama aradığı hakkı bırakıp bir kenara, polise saldırıyor, polis halkın can ve mal güvenliğini sağlamakla yükümlü, halka saldırıyor! İki tarafında mazereti hazır, psikolojileri bozuk!
Ben size bir şey söyleyeyim mi, bu psikoloji palavralarını bırakalım bir kenara! Ardına saklanacak yeni bir isim bulalım!
Adını da, psikobatak koyalım!
Çünkü öyle bir batmışız ki, bu psikoloji denen illetin içerisine, ancak bataklıkta olan insanlar grubu olabiliriz!
Ozan Muhammet CANDAN
www.reklammarket.net
22 Kasım 2011 Salı
Hayat paylaşınca güzel!
Ne güzel bir reklam filmi, amacına ulaşmış bir çalışma. Toplumun çoğunluğu bu düşünce içinde olsa gerek, birçok arkadaşım beğeniyle izlediğinden bahsetti. Peki, gerçekten hayatı paylaşmayı, seven bir toplum muyuz? Asıl garip olan, bu reklam filmini çok beğendiğini ve etkileyici bulduğunu söyleyen tanıdıklarımın, bencil bireyler oluşudur.
Paylaşımların, uzun zaman önce birileri tarafından, içimizden çekip aldıkları bir “ruh” olduğunu düşünüyorum. Yanılıyor muyum? Gerçekten her şeyden uzaklaşıp bir düşünün. Düşünün, en son neyinizi, birisiyle paylaştığınızı. Paylaşsanız bile, bir hesap içinde olmadan, bunu yaptığınızı hatırlaya bildiniz mi? Dürüst olun, korkmayın, bu aramızda kalacak.
Paylaşma olgusu daha ikili, üçlü yaşlarda aşılanır toplumumuzda. Daha o yaşlarda ebeveynler tarafından paylaşmanın güzel yanları öğretilir. Ebeveynler tarafından öğretilen bu duyguyu, okul sıralarında kaybederiz!
Bencilliğin iyi bir şey olmadığını biliriz hepimiz, biliriz ama ne kadar uyguluyoruz? Toplumumuzda son zamanların en popüler durumu, bencillik ve vurdumduymazlık diyebiliriz aslında. Bunu yazarken en ufacık bir gocunma hissi uyanmıyor içimde. Nedeni basit, ben de bencilleştirme çalışmalarının sonunda, buna ayak uydurmuş olanlardanım beklide.
Eskileri hatırlıyorum. Birçok insan, yalnız yemek yemezdi, yalnız yemek, ayıp, günah veya çok acayip bir şey gibi algılanırdı. Sofrasında birilerinin bulunması, cidden mutlu ederdi insanları. Hafta sonu pikniğe mi, gidilecek? Ne yapar, ne eder, yanına mutlaka bir komşu, bir arkadaş, bir tanıdık alma isteği hissedilirdi. Şimdilerde, lokantalar yalnız yemek yiyenlerle, piknik alanları küçük aile bireylerinin eğlenceleriyle dolu.
Tabi bu, yeni oluşum toplumunun ve bireysellerin bir kabahati değil. Toplumu bu hale getiren, bazen bilinçli oluşum hareketleri, bazen de bilinçsizce o yönde yetişen/yetiştirilen yeni bireylerdir.
Zaten toplum olarak mutsuzluğumuzun ve ciddi anlamdaki başarısızlığımızın ana nedenlerinden birisi de, paylaşımdan uzak oluşumuz değil midir? Dünyada birçok başarılı bilim adamlarımız var, her biri kendi dalında başarılı ve amaçlarına ulaşmışlar. Peki, neden toplumcu değiller, hiç düşündünüz mü? Bunlar, neden bir araya gelerek, ülke için, toplum için bir çalışma içine girmezler? Bunun da belki birçok nedeni vardır ama bana göre, bencilliklerinden bu hareketi yapmazlar, yapamazlar!
Siyasileri düşünün şimdi de, hepsi bencilce hareket ederler, bencillik ve bireysellik yüzünden sahip oldukları iktidarları, koltuklarını kaybederler ama bencil düşüncelerinden asla arınamazlar. Başta sahip oldukları “paylaşımcı” düşüncelerini kaybettikleri için, sonları sessiz bir hiç olmaktan asla öteye geçemez.
Yine de hala “hayat paylaşınca güzel” diye düşünen bireylerin olması veya bulunması, insanı mutlu etmiyor değil. Reklam filmlerinde olsa da, hayatı paylaşıyoruz! Bu paylaştığımız hayattan keyifte alıyoruz.
Ne mutlu “hayatı paylaşıyoruz” diyenlere!
Ozan Muhammet CANDAN
Paylaşımların, uzun zaman önce birileri tarafından, içimizden çekip aldıkları bir “ruh” olduğunu düşünüyorum. Yanılıyor muyum? Gerçekten her şeyden uzaklaşıp bir düşünün. Düşünün, en son neyinizi, birisiyle paylaştığınızı. Paylaşsanız bile, bir hesap içinde olmadan, bunu yaptığınızı hatırlaya bildiniz mi? Dürüst olun, korkmayın, bu aramızda kalacak.
Paylaşma olgusu daha ikili, üçlü yaşlarda aşılanır toplumumuzda. Daha o yaşlarda ebeveynler tarafından paylaşmanın güzel yanları öğretilir. Ebeveynler tarafından öğretilen bu duyguyu, okul sıralarında kaybederiz!
Bencilliğin iyi bir şey olmadığını biliriz hepimiz, biliriz ama ne kadar uyguluyoruz? Toplumumuzda son zamanların en popüler durumu, bencillik ve vurdumduymazlık diyebiliriz aslında. Bunu yazarken en ufacık bir gocunma hissi uyanmıyor içimde. Nedeni basit, ben de bencilleştirme çalışmalarının sonunda, buna ayak uydurmuş olanlardanım beklide.
Eskileri hatırlıyorum. Birçok insan, yalnız yemek yemezdi, yalnız yemek, ayıp, günah veya çok acayip bir şey gibi algılanırdı. Sofrasında birilerinin bulunması, cidden mutlu ederdi insanları. Hafta sonu pikniğe mi, gidilecek? Ne yapar, ne eder, yanına mutlaka bir komşu, bir arkadaş, bir tanıdık alma isteği hissedilirdi. Şimdilerde, lokantalar yalnız yemek yiyenlerle, piknik alanları küçük aile bireylerinin eğlenceleriyle dolu.
Tabi bu, yeni oluşum toplumunun ve bireysellerin bir kabahati değil. Toplumu bu hale getiren, bazen bilinçli oluşum hareketleri, bazen de bilinçsizce o yönde yetişen/yetiştirilen yeni bireylerdir.
Zaten toplum olarak mutsuzluğumuzun ve ciddi anlamdaki başarısızlığımızın ana nedenlerinden birisi de, paylaşımdan uzak oluşumuz değil midir? Dünyada birçok başarılı bilim adamlarımız var, her biri kendi dalında başarılı ve amaçlarına ulaşmışlar. Peki, neden toplumcu değiller, hiç düşündünüz mü? Bunlar, neden bir araya gelerek, ülke için, toplum için bir çalışma içine girmezler? Bunun da belki birçok nedeni vardır ama bana göre, bencilliklerinden bu hareketi yapmazlar, yapamazlar!
Siyasileri düşünün şimdi de, hepsi bencilce hareket ederler, bencillik ve bireysellik yüzünden sahip oldukları iktidarları, koltuklarını kaybederler ama bencil düşüncelerinden asla arınamazlar. Başta sahip oldukları “paylaşımcı” düşüncelerini kaybettikleri için, sonları sessiz bir hiç olmaktan asla öteye geçemez.
Yine de hala “hayat paylaşınca güzel” diye düşünen bireylerin olması veya bulunması, insanı mutlu etmiyor değil. Reklam filmlerinde olsa da, hayatı paylaşıyoruz! Bu paylaştığımız hayattan keyifte alıyoruz.
Ne mutlu “hayatı paylaşıyoruz” diyenlere!
Ozan Muhammet CANDAN
20 Kasım 2011 Pazar
Kendimi geceye vurduğum bir zamandı...
Kendimi geceye vurduğum bir zamandı...
Yorum: Ozan Muhammet CANDAN
14 Kasım 2011 Pazartesi
12 Kasım 2011 Cumartesi
11 Kasım 2011 Cuma
On yedi...
Kayıt pek olmadı ama :)
On Yedi
Olur da, bir gün gelirsen,
Hala aynı şehirdeyim!
İstasyondan,
On yedi numaralı otobüse binecek,
Eski dostlar durağında ineceksin…
İnce kapıdan, aşağı doğru yürüyecek,
Sağdan ilk sokağa sapacaksın,
Sol köşedeki ahşap duvarda,
Karanfilli sokak yazar,
Beton yoldan ilerle,
Sonra, sağa çevir başını,
Pencerelerden sarkan sardunyalar,
Ve mis gibi kokuları karşılayacak seni,
Orada öylece durakla,
Geçmişe dalacaksın…
Yıllar öncesine…
...merhaba de…
Belki gençliğin gelecek aklına,
Belki sarı saçlarım,
Belki de mavi gözlerim!
Şimdi ilerle biraz daha,
Sağ yanında,
Bir tahta kapı göreceksin,
Sarı renkli, boyası eskimiş!
Üzerinde on yedi yazıyor…
Mavisi biraz silinmiş!
Hafiften, bir de müzik sesi gelirse kulağına,
Doğru zamanlama demektir,
Gir oradan içeriye, çekinme!
Geçse de aradan, on yedi yıl,
Seni orada, öylece bekliyor olacağım…
Ozan Muhammet CANDAN
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Özgürlük
Önce kocaman bir yürek taşıyacak Sonra uğrunda savaşacaksın, Sende yoksa o yürek Boşuna sesini yükseltip bağırmayacaksın! Bu yol bildiğin ...
