UMUT

Umut hayatın içinde yaşadıklarımızı çekip giden bir lokomotif gibidir...

Umudunu yitirdiğinde, asıl kayıplar başlar ve önüne geçilemez bir diz çöküş başlar insan için. Koskoca krallıklar, imparatorluklar ve toplumlar umutlarını yitirdiğinde kaybetmenin acısını yaşamışlardır. Tarihten bir çok örnek verilebilir bu konuda...

İşte bu yüzden mücadele gücünü, çalışma azmini kaybetmemeli insan, yarının ne olacağını tahmin edenler olabilir ama kesin sonucu bilen, bir yaratılmış yok yeryüzünde...

Çıkmaz sokakların içinde bile yaşam vardır, bir çıkış yolu bulunur, olmadı geri döner, başka bir sokaktan geçmeyi deneriz, o zaman umudumuzu kaybetmeye gerek yok, sürekli denemeliyiz. Hayatın ve yaşamın belki de göremediğimiz güzel yanı, sürekli deneme şansımızın olmasıdır.

Başarı kıstası nedir ki, umudumuzu yitirelim. Gerçek başarı, vazgeçmemek ve direnmektir bunu yaşam biçimi haline getirmektir. Durum ne olursa olsun, şartlar ne olursa olsun, denemelerimizden vazgeçmeyelim. 

Karanlık gecelerden sonra, doğan bir güneş var bunu unutmayalım. Kimin güneşi, ne kadar parlak veya ısıtıcı, bunun hesaplarını yapmadan, bulunan güneşimizden faydalanma yolunu arayalım yeter. 

Heyecanımızı yitirmeden, pes etmeden, kaybetme korkusu yaşamadan, denemeye devam edelim. 

Bir profesörün "kesinlikle yürüyemez" raporu verilen hastanın, yürüme ısrarı biter mi, bitmez, bitmemelidir, denemelidir, denediği sürece hayata bağlanacaktır, yürüyebilir mi, yürüyemez mi o bilinmez, önemli olan azimle denemesidir. 

Yürüyememiş olması değil, yürüyebilme ihtimalidir onu hayata bağlayan ve yürümeye olan inancıdır onu yürüme isteğine yönlendiren...

İnandığımız, çalıştığımız, denediğimiz sürece hayat devam eder, yoksa sürekli takılan bir saat misali, saatin değil ama hayatın dişlilerine takılan bizler oluruz...

Umudumuzu kaybetmeyelim, geleceğin güzel olması dileklerini uçuralım gökyüzüne, sesimizi, çabamızı, arzumuzu bir duyan mutlaka olacaktır...

Ardımızda bırakacağımız tek gerçek, umutlarımız olacaktır, başka bir şey değil...