Bi siktir git arayıp durma..!

Karamsarlık saçılmış odanın her köşesine, kapkara karamsarlık üstelik, öyle kolay bulunan bir cins değildir, sağda solda aramayın, markete, manava sormayın bulamazsanız...

Vazgeçmek, hayatımın satırlarında hiç yer almadı ama umut ışıklarım ne zaman sönme noktasına gelse, işte o an karamsarlığa sarılıp kalıyorum, annesini özleyen çocuklar gibiyim bu konuda...

Karamsar olmak benim suçum mu, yoksa her insan biraz karamsardır diye bir kavram da var mıydı? Varsa da, yoksa da bana ne tüm bunlardan, karamsarlığın dibini yaşamak varken, ne diye bunlarla kafamı yorayım ki...

Şehir yıkılır mı üzerinize bazen, yıkılır bilirim ve siz de benim gibi ezilip kalırsınız altında, bir şey yapmaya çalışmayın, bırakın yıkıntılar arasında öylece kalın bir süre, bakalım o yıkıntılar arasından neler çıkacak...

İşte karamsarlığımın yanına montajladığım umut tacirliği düğmem, basarım ve rahatlarım. Rahatlamak zorundayım başka bir yolu yok ki zaten.İşte o an çalan telefonlar, içimde patlayan el bombaları gibi, bir adam ne diye on sefer arar birisini, belli ki karşındaki telefona bakmıyor, bakamıyor veya bakmak istemiyor..!

Bi siktir git arayıp durma..!

Sen umut ışıklarını yakmaya çalışırken, pezevengin biri almış eline telefonu, zırt pırt çağrı bırakıyor, ulan göt herif ben senin telefonuna bakacak olsam, üçüncü ya çalar, ya çalmaz, hepimiz biliyoruz ki ya kıçımızda, ya da elimizde taşıyoruz cep telefonu denen baş belasını..!

Ne güzel sözler edecektim şu satırlarda halbuki, yazınında, umutlarımında, akşamımın da, geceminde içine eden bir şerefsiz musallat oldu mu, her şeyin bokunu çıkarıyor işte..!